Als danstherapeut en dansdocent heb ik door de jaren heen talloze bijzondere momenten meegemaakt op de dansvloer.
Momenten met cliënten die me hebben geraakt en geïnspireerd. Deze verhalen geven je een kijkje achter de schermen van mijn werk.
Lees mee en voel hoe dans kan bijdragen aan verbinding, expressie en heling.
Ook in een rolstoel ben je een danser.
Als danstherapeut ben ik werkzaam bij een zorginstelling waar ik elke 2 weken kom dansen. Op een dag ontmoette ik een meneer in een rolstoel die bijzonder boos werd toen ik hem vroeg of hij wilde dansen. Hij zei, je ziet toch dat ik niet kan dansen en sloeg met een hand op zijn been.
Ik besloot om bij hem te blijven en hem te laten weten dat we niet hoefden te dansen als hij daar niet klaar voor was. Maar dat hij wel kan dansen ook in de stoel. Ik danste rustig en volgde de meneer in zijn beweging, we hadden onze handen vast.
Maar hij begon te vertellen Hij vertelde me dat hij vroeger een professioneel danser was geweest. Hij had een auto ongeluk gehad en was daardoor in een rolstoel terechtgekomen. Ik kon zijn pijn voelen. De muziek was afgelopen en ik bedankte hem voor de dans.
Ik danste wat met zijn medebewoners en vroeg hem nog een keer. De kracht van herhaling is heel helend voor het lichaam. Dit keer reageerde hij heel anders. Hij keek me aan met een twinkeling in zijn ogen en zei JA!
Ik schoof de rolstoel als het ware naar midden van de dansvloer. Langzaam aan zag ik zijn boosheid veranderen in verdriet. Hij begon te huilen en liet de emoties toe die hij zo lang had weggestopt.
Hij haalde herinneringen op en we begonnen te dansen en ik zag hoe zijn lichaam zich ontspande en hoe hij genoot van de muziek en de beweging. Hij was nog steeds beperkt door zijn rolstoel, maar dat belette hem niet om te dansen. Het was prachtig om te zien hoe hij zijn verleden liet samenkomen met het heden en hoe zijn lichaam herontdekte wat het allemaal nog kon.
Na afloop bedankte hij me en zei dat hij niet had gedacht dat hij ooit nog zou kunnen dansen. Maar dankzij deze erbvaring had hij ingezien dat hij nog steeds een danser was, ondanks zijn beperkingen. Ik was ontroerd en dankbaar dat ik hem had kunnen helpen om een stukje van zijn verlies te verwerken en om te zien hoe dans zoveel kracht kan hebben om emoties los te maken en het leven weer te laten stromen.
Dansen is leuk!
Als danstherapeut was het mijn taak om jongeren te helpen die afkickten van verslavingen hen te begeleiden bij het vinden van nieuwe manieren om zichzelf uit te drukken. Ik gaf een Cubaanse salsa-les, omdat dansen een geweldige manier is om fysiek actief te zijn en tegelijkertijd emotionele expressie te uiten.
In begin waren er een paar jongens die duidelijk sceptisch waren over het idee van dansen, maar naarmate de les vorderde, raakten ze steeds meer betrokken. Ze begonnen te lachen, te bewegen en te communiceren op een andere manier.
Na de les kwam één van de jongens naar mij toe. Hij zei: “Ik wilde altijd al leren dansen, maar ik was te bang om het te proberen. Maar wat was dit fijn, dit is leuk!” Zijn woorden raakten me diep. Het was duidelijk dat hij een passie had gevonden en dat hij dankzij de dansles meer zelfvertrouwen had gekregen. Deze verandering zag ik al bij hem gedurende de les. Hij verborg zich minder, stelde vragen en stond recht op aan einde van de les ipv ineengedoken aan het begin. Hij kwam zelfs meer vooraan staan.
Ik ben dankbaar dat ik deze jongeren kon helpen in hun reis naar herstel en door deze les te verzorgen. Het was geweldig om te zien hoe dansen hen een beetje had geholpen om zichzelf te uiten en hun emoties te uiten op een gezonde en constructieve manier.
De organist
Met de juiste muziek herrijst de mens achter de ziekte. Onlangs heb ik weer zo’n prachtig voorbeeld meegemaakt. Lees je mee?
Op een plek waar ik regelmatig kom woont een meneer. Inmiddels weet ik dat deze man een beroemde organist is/was en hij 91 jaar oud is. Hij was bij het dansen maar was in zichzelf en erg ineengedoken. Hij maakte zich klein en maakte niet zoveel contact. Als je er van afstand naar zou kijken zou je kunnen denken, heeft het zin dat deze meneer erbij is?
Ik besloot een schitterend pianostuk op te zetten. Ik ging naast hem zitten en we hielden elkaars hand vast. Langzaam begonnen onze handen te bewegen op de klanken van de muziek. Ik nam plaats op een krukje voor hem en onze handen gingen door met spelen. Hij ging rechterop zitten, zijn ogen veranderden en het leven – zo zou ik het willen noemen – stroomde weer door zijn lichaam. Hij kreeg letterlijk meer kleur. Hij lachte, zijn ogen straalde en hij zocht contact met mij. Het was een prachtige dans, zeer ontroerend!
Even later, na nog een paar dansen waarbij hij volledig aanwezig was en ook contact maakte met zijn medebewoners, besloot ik een stuk van Bach op te zetten. Bach, wat hij in zijn carrière zo vaak heeft gespeeld. En toen dansten we nog een keer samen. Deze keer meer in het midden van de dansvloer. Hij speelde en ik speelde mee, we dansten, hij in de rolstoel en ik daaromheen. En deze dans… wow! Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan denk.
In deze dansen zag ik zijn passie voor muziek in deze man, zijn ogen straalden en zijn handen speelden zoals ze dat al zo vaak hadden gedaan. Zijn lichaam volgde vanzelf.
Zowel het zorgpersoneel als zijn medebewoners ontging dit niet. Ik hoorde hen zeggen hoe prachtig het was om te zien, en een bewoonster zei letterlijk: “Kijk, daar is de organist weer!” Deze man zei zelf na de dans: “Ik ben muziek, en wat fijn dat ik Bach weer heb gehoord. Dat gebeurt niet meer elke dag.” Hij zei ook dat muziek ons verbindt en dat we het nodig hebben.
Waar is mijn moeder?
Dit is een van de meest gestelde vragen die ik krijg tijdens het dansen. Gisteren was geen uitzondering. Een mevrouw wilde vertrekken en toen ik haar vroeg waarom, antwoordde ze met een zucht. Ik ben een chagrijn. Ik keek haar aan en liet een stilte vallen. Ik huil zo vaak en ik weet helemaal niets meer vervolgde ze.
Dus stelde ik de vraag: bent u verdrietig? Ja! zei ze, dat ben ik ook. Ik stelde voor om nog even te blijven en samen naar de muziek te luisteren. En zei, u hoeft van mij niet weg. Ze vroeg, en wat als ik moet huilen? Mijn antwoord daarop was simpel, dan heb ik een zakdoekje voor u.
In de rest van het uur stelde ze zeker twintig keer dezelfde vraag: weet u waar mijn huis is? En weet u waar mijn moeder is? Ik antwoordde oprecht, ik weet het niet. Als ik het wist, zou ik het u zeker vertellen. Ze keek me dan alleen maar aan en zei op een gegeven moment: misschien heb ik wel geen moeder meer. Ik ben namelijk al oud.
Ik probeerde haar gevoel te begrijpen door vragen te stellen, of het een fijn huis was waar ze woonde en wat voor iemand haar moeder was. Haar antwoorden op deze vragen openden de deur naar een gesprek.
Ik ging dichter bij haar zitten, hield haar hand vast en ik wist dat ze graag zong. Ik kende zelfs de liedjes die ze leuk vond, en ze zong na een poosje uit volle borst mee. Haar gevoelens, emoties en vragen werden omgezet in geluid. Haar ogen straalden terwijl ze zong, en samen zingend en dansend konden de zakdoeken in mijn tas blijven 🎶❤️